Rome in de Herfst

De herfst is hier in Rome ingezet. Een snijdende wind guurt over ons kloostertje bij stralende zon. De mist, die de hele zomer lang het uitgestrekte en woeste gebergte van de Appenijnen in de verte aan het zicht onttrekt, is opgetrokken. Vergezichten 's ochtends vroeg als de verwarming in de auto voor het eerst sinds lang aangezet moet worden. Latium op zijn mooist.

Het wordt 's avonds veel vroeger donker dan in de meer west-europese landen. Rond 4 uur gaat de zon onder. De appartementen zijn nergens in Italië degelijk geïsoleerd, zodat de gure wind door allerlei spleten naar binnen sluipt. Aan de centrale verwarming mogen wij, de huurders, niet sleutelen. Want de verwarming is in de huurprijs inbegrepen. Vooral in weekends waarbij de huisbazin niet op het domein aanwezig is, wordt het overdag in onze kloosterkamertjes vochtig koud. De enige oplossing is een extra vuurtje, tot grote woede van de huisbazin. Aangezien we hier met een tiental huurders zijn aangesloten op een electriciteitsnetwerk voor slechts één gezin, leidt het aansteken van het vuurtje dan ook tot overbelasting en tot electriciteitspannes.

Ondertussen is het vrijdagavond en er weerklinkt weemoedige jazz. Buiten ruikt het naar koude herfstnachten en binnen is het lekker warm. De huisbazin heeft in haar vertrekken de reuzachtige kloosterschouw aangestoken. Doorheen het hele gebouw geurt een pittige brandlucht gemengd met gestampte aardappelen, spinazie en stukjes doorbakken worst. Daarbij een lichte verkoudheid, een natte zakdoek en een goede detectiveroman van Jef Geeraerts.

P&L