La Dolce Vita

Rond 9u30 genieten we in de plaatselijke pasticceria van een goddelijke cappucino, en geloof me, om die goddelijkheid te verkrijgen zijn heel wat artistieke vaardigheden vereist! Langzaamaan begin ik ergens te begrijpen hoe gegrond de verontwaardiging is van een rasechte Italiaan als hij merkt welk afwaswater wij met de naam koffie vereren. Op culinair vlak zijn de regeltjes hier uiterst strikt: een cappucino in de ochtend is perfect, durf er eentje te bestellen na de lunch en je wordt beschouwd als een echte barbaar, vanaf halfvier evenwel mag je gerust weerom van het brouwseltje genieten. Op gerechten met vis is het absoluut verboden Parmezaanse kaas te strooien, pizza met frietjes is helemaal ok, maar vis met aardappeltjes en salade kan helemaal niet. Om aan het ingewikkelde web van antipasti, primi, secondi en contorni uit te kunnen heb je werkelijk wat ervaring nodig!

De striktheid eindigt echter volledig in de keuken. Op administratief vlak en op een miljoen andere vlakken is het zelfs voor hier geboren en getogen mensen vaak onmogelijk om de logica in de regeltjes te ontdekken. Zelfs de rasechte Italianen op mijn werk worden gefrustreerd door het onbegrijpelijke nummertjessysteem bij de post, de onverklaarbare sluiting van de bank etc. Elk officieel gebouw dat ik binnenga roept ongewild de indruk op dat je midden in een theaterstuk bent beland. Een aantal mensen proberen met veel misbaar hun ongenoegen duidelijk te maken aan een of andere beambte die hun met evenveel misbaar probeert af te wimpelen. Anderen wandelen gewoon binnen, staan voor een leeg loket, en worden op onverklaarbare wijze onmiddellijk geholpen door iemand die uit het niets opduikt. Er is een rij van zeker 10 loketten, slechts 2 zijn effectief geopend, nochtans lopen nog een vijftal andere beambten zomaar een beetje rond, te kijken naar wat die 2 die wel aan het werk zijn doen. Ergens moet er een systeem achter zitten, maar welk???

In kleine dorpjes zoals het onze is de siesta nog heilig: in de namiddag is het stil, doooodstil. Zelfs de kindjes van de andere appartementen in ons huis stoppen dan met hun favoriete bezigheid (het continu op en neer rennen van de trap en het proberen buitensluiten van alle andere kindjes) De enige die het waagt zijn deuren op te houden is de pizzaman aan de overkant van onze straat, maar dat is dan ook een voedselbron waar je in tijden van nood altijd terecht kan. Open van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat verkoopt hij zijn pizza's per kilo, en het hele dorp is bij hem trouwe klant. Een echte redder in nood, en volgens mij doet hij gouden zaakjes!

Vuurwerk is hier bijzonder populair, iets waar ik helemaal niet rouwig om ben! Momenteel is het kermis in het dorp, en ik geloof dat we al minstens tweemaal op een lichtspektakel zijn vergast. Vermits ons appartement uitkijkt op de kerk hadden we een prachtig zicht, en ik moet zeggen, ze kunnen er wel wat van! Bij momenten zeer chaotisch ( we verdenken ze van een euforie met misschien wel wat alcohol aan de oorsprong op het moment van de ontsteking) waren er toch echt wel een aantal hele mooie vuurpijlen bij en zo vanop een balkonnetje in de zachte avondlucht was het waarlijk genieten!

We hebben onszelf trouwens ook al op een van de attracties gewaagd: de draaimolen met stoeltjes, waarbij je zo hoog mogelijk moet vliegen om de "flosh" te proberen grijpen. Natuurlijk maakten we geen schijn van kans tegen de Italianen: hun strategieen zijn er verschrikkelijk gevaarlijk uit maar bleken wel succesvol. Tja, blijven oefenen!

De Groote Trek

Zondag 28 augustus... Enkele overlevingspakketten rijker kunnen we Belgie met een gerust hart achter ons laten. Hoewel... gerust?? Ergens diep binnenin (met name de regio onder het middenrif) voelen we toch wel een zekere spanning. Gelukkig is onze eerste tussenstop bekend terrein: in Parijs worden we onthaald op nog meer overlevingsmateriaal en een overheerlijk dineetje. Ook onze verdere pleisterplekken blijken een succes: van Parijs trekken we linea recta de zon tegemoet, en waar kan je die zon ( en de vele sterren! ) beter begroeten dan vanop het chaudebonniaanse terras onder het genot van een schitterend 'menu de l'amitie', met liefde bereid door de vereende krachten van Lieven en Margot? Onze eerste avond op Italiaanse bodem wordt een succes dankzij de mooie ontvangst die Fanny en Luca ons hebben bereid: alles is present: veel Italiaans geratel, echte koffie, bruschette, en de volgende morgen een zalig lunchpakket voor onderweg! Heel veel dank aan al die mensen die zo goed voor ons zorgden!

In een broeierige hitte bereiken we uiteindelijk onze bestemming. Een knallend onweer met regen- en windvlagen van tropische allure begeleidt onze eerste verkenning van het appartement en de omgeving. Een goed voorteken? In elk geval is het nu allemaal werkelijk begonnen...