Als God in Italië

Dit weekend besloten we ons te gedragen zoals de rasechte - niet onbemiddelde - Romein. We richtten onze schreden richting Zuiden, en bezochten de Castelli Romani. Deze heuvelachtige regio ten zuiden van Rome, is bekend om zijn vele wijn- en olijfgaarden en schattige dorpjes met uitzicht op de prachtige vulkanische meren. Op amper een goed halfuurtje rijden van Rome komt de romeinse burgerij (onder andere de paus, die een buitenverblijfje heeft in Castel Gandolfo, een van de dorpjes in deze streek, waar hij zich met zijn helikopter laat heenvliegen) hier ontspannen, genieten van de rust en het koelere klimaat, en proeven van alle culinaire specialiteiten. Dat leek ons een heel aantrekkelijke weekendbezigheid, vooral ook omdat het klimaat tegenwoordig toch weer echt zomers hittegolfig is en ons appartementje weerom een sauna evenaart.

Bon, de Castelli Romani dus. We maakten een eerste stop in Frascati, het grootste en meest bekende dorp, waar we een kleine wandeling door het centro storico natuurlijk besloten met een ijsje. Daarna vond Pieter een heel mooi weggetje dat uitmondde op een bergtop vanwaar je een adembenemend zicht had op de hele regio en de meren (met dank aan Michelin, en aan Catarina's Micra, die het weggetje moedig heeft getrotseerd). Het is overal zo groen groen groen, ik kan gemakkelijk begrijpen dat al die Romeinen hier hun verpozing vinden.

We eindigden onze tocht in het dorpje Nemi, aan de oevers van het Lago di Nemi. Nemi is beroemd om zijn aardbeienkweek, het hele dorpje staat in teken van de Fragolini, de kleine bosaardbeitjes, die op de hellingen langs het meer blijkbaar bijzonder goed gedijen dankzij de unieke vulkanische bodem.

Alhoewel we ook langs andere verleidelijke kraampjes passeerden, hebben we toch met smaak een bakje mini-aardbeitjes opgepeuzeld, die inderdaad zeer smaakvol bleken te zijn. Natuurlijk konden we niet weerstaan aan een klein souveniertje!

Wandelen in de Appenijnen

Het is hier zo mooi (zucht, zucht, zucht)! Op amper een half uurtje rijden kunnen we gaan wandelen in een prachtig natuurpark. Na maanden zoeken hebben we uiteindelijk een plannetje van één van de omliggende natuurparken kunnen bemachtigen. De reis langs vrienden, de gemeente, de dienst ruimtelijke planning en verschillende andere dorpjes zullen we hier niet uitgebreider uit de doeken doen... Nu dat plan... Ja, dat is dus van 12 jaar geleden. De plaatsnamen zijn amper te lezen en de schaal is ook niet echt denderend. Maar daarmee hebben we dan toch een houvast om niet meer in de omliggende bossen te verdwalen.

Hier verdwalen is echt geen lachtertje: Everzwijnen, roofvogels en zelfs (niet lachen!) wolven en beren! De parken liggen er verwaarloosd bij, met hier en daar huisvuil gestort door 'ignoranti', mensen die niet beter weten. Even een kantlijn: Als ook Italianen dit forum lezen, dan zouden ze me echt eens moeten uitleggen waarom de mensen in godsnaam vuil storten op Moeder Aarde's mooiste plekjes. Er staan hier in Italië letterlijk op elke hoek van de straat grote vuilniscontainers waar je niet eens in moet sorteren. Hoe komt het dan dat de mensen het nodig vinden eerst een hoge berg op te rijden (langs een hoop vuilniscontainers), om vervolgens hun uiterste best te doen niet op te vallen wanneer ze hun vuilniszakken de afgrond in werpen? Ik kan er echt niet bij...

Om terug te komen op de beren en de wolven, de parken zijn misschien menselijk verwaarloosd, maar dit betekent dan ook dat de natuur er diep binnenin ongelooflijk ongerept is. Het is gevaarlijk alleen rond te dwalen in de enorme bossen en valleien. De Appenijnen strekken zich door heel Italië uit, passerend langs Napoli, waar de Vesuvius nog lichtjes ligt te slapen. De Monti Lucretili liggen volledig in Latium en bevatten toppen tot 1400m. De uitzichten zijn groots en indrukwekkend. Te bedenken dat zo'n parel van een domein nog zo onontdekt is.

De Italianen gaan niet gaan stappen. Dat heeft zo zijn voor- en nadelen. Voordelen zijn dat de natuur er nog zo stilletjes bij ligt. Je komt haast niemand tegen op een wandeling. Nadelen zijn dan weer dat de parken niet onderhouden zijn en ook dat er amper goede kaarten en ander nuttig materiaal beschikbaar zijn. Het is toch eigenaardig. Wij gaan graag op zondagmiddag even een 'frisse neus' halen en 'de benen strekken' door eventjes ergens in de natuur te gaan wandelen. Ondertussen heeft het gros van de Italiaanse bevolking ettelijke uren zonnen op het strand erop zitten. Als wij dan weer beslissen naar de zonsondergang aan de zee te gaan kijken, lopen de stranden juist weer helemaal leeg en is er file in de omgekeerde richting. Goed voor ons natuurlijk, dan hebben we de zee voor ons alleen. Over alleen gesproken: Hier in Rome is momenteel bijna letterlijk iedereen vertrokken. De Italianen zijn allemaal samen op vakantie getrokken, met veel geklaag over files en overvolle vakantieoorden. Geklaag over teveel volk? Hier in Rome is het momenteel uitstekend vertoeven: Er is geen kat! Mooi weer, maar toch ook niet tè warm, zoals we echt hadden gevreesd. Het enige nadeel is misschien dat ook alle winkels dicht zijn. Massaal trekken de Italianen naar het strand (zomermaanden, niet meer in september), massaal staan ze om 8u18 precies aan te schuiven op de Salaria (ik kan er echt vanop aan gaan dat het met twee minuten speling stropt om 8u18), massaal gaan ze op zaterdagavond weg, waardoor je uren naar parkeerplaats moet zoeken, massaal eten ze hetzelfde eten in dezelfde periodes, massaal gaan ze naar dezelfde vakantieoorden, waardoor ze wéér geen rust krijgen. Begrijpt er nog iemand iets van dit land?!

En toch... toch is het hier zo goed vertoeven...

duiveltjeskermis

In de - vergeefs gebleken - hoop ons witte kleurtje ietwat te bronzare zijn we op zondagnamiddag naar het meer (Lago di Bracciano) getrokken. In de zomermaanden is het strandzitten, -liggen, -barbecuen, ... zo ongeveer de enige weekendactiviteit van de italianen, veel meer is er met die zomerse temperaturen toch niet te beginnen.

Helaas (pindakaas), net die ene zondagmiddag dat wij besluiten ons net zo te gedragen als matteo con il capello, zit het weer veel minder mee. Hoewel, hoewel, wat door onze portugese medestrandligster als een rampscenario werd voorspeld: onweer, gedaan met het bruinen en zwemmen en bruinen en zwemmen; was bij nader inzien echt wel een mooie ervaring.

Het onweer was zo vriendelijk een paar uurtjes te wachten, zodat er voldoende gebruind en gezwommen kon worden. Daarna konden wij het al zien donderen en bliksemen en stortregenen aan de overkant van het meer, terwijl we zelf nog van een heerlijk zonnetje aan het genieten waren. Plotselinge golven en een hele felle wind kondigden de plotse aankomst aan van de storm op ons plekje. In een mum van tijd het strand ontruimd, en dan maar naar de overkant gereden, waar de zon ondertussen alweer vrolijk aan het schijnen was en we lekker nog een koffietje konden drinken.

Piccola Banda Ikona

Na een uitgebreide aperitivo op Corso Trieste, waar we zowel collega's van L. als van P. tegenkwamen, zijn P.&L. romantisch naar een concert in Villa Ada gegaan.

Op ontdekkingstocht naar de hedendaagse Italiaanse kleinkunst hebben we ons vooral goed gehad aan de rand van het prachtige eiland waarop de concerten worden gegeven. Plots viel de regen en verschafte daarbij een heleboel langverwachte koelte.

Spijtig genoeg zijn de concerten op Villa Ada nu gedaan. Dat wordt dus een jaar wachten tot we weer kwaliteitsvolle concerten kunnen genieten in het grootste Romeinse park.