Cibus, grootste food-made-in-italy beurs

Ik had het geluk een dag te kunnen rondzwerven tussen de grootste mortadella ter wereld, bergen parmigiano reggiano, meren Toscaanse olijfolie en eilandjes Napolitaanse koffie. De grootste italiaanse eet-beurs werd te Parma gehouden. Voor de geïnteresseerden, Berlusconi heeft tevergeefs geprobeerd Parma de Europese Voedselhoofdstad te maken. Ondertussen hebben ze daar wel geweldig lekker eten. Je kan er Parmaham krijgen. Indien je in een gewone supermarkt binnenwandeld, dan moet je opgeven of je oudere, jongere hesp wilt. Het is ook niet evident of je kleine of grote schelletjes wilt. Die kunnen dan nog eens dik of dun gesneden zijn en uiteindelijk kan je dan nog kiezen voor veel of weinig vet. Ik wist niet dat er zovele dimensies aan een stuk parmaham waren.

Uiteraard had ook de Parmesaanse kaas haar plekje. Op de beurs was er dan ook kaas te proeven van de raarste soorten beesten, waarvan ik niet eens wist dat ze melk produceerden. Ook kon je vreselijk stinkende kaas krijgen, en indien je dan niet snel een ander kraampje met een sterk smaakje kon vinden dan was je gezien.

Italianen hebben wel gelijk om als hoofdzakelijk voedsel de verschillende soorten pasta gekozen te hebben. Het is hypereenvoudig te bereiden, het gaat snel en het is lekker. Ondertussen proberen de bedrijven profijt te trekken uit het 'Made in Italy' concept, dat blijkbaar voor 'gezond, kwaliteit en grote hoeveelheden' staat. Natuurlijk zijn er al jaren kapers op de kust, daar beginnen ze zich in Italië nu bewust van te worden. Van alle pastaproducten die in de VS verkocht worden zijn er maar liefst 44% namaak-italiaans.

Tijd voor een 'moka' (dat maak je met dat machientje van Bialetti - heel verschillend van de 'espresso', die je met zo'n meer gesofisticeerd machien in een bar kunt krijgen).

Het dagelijkse leven

Eergisteren zijn we de nabije buurt gaan ontdekken. Na een excursie in de omgevende wildernis, zijn we volledig bemodderd terug kunnen keren. Aprilse grillen nemen hier de vorm aan van gietende regen en angstaanjagende stormen. Als je daarna gaat wandelen hangt het halve kleiïge pad aan je schoenen.

Na regen komt gelukkig de zonneschijn. Blijkbaar kunnen Italianen het onderscheid maken tussen gebruind vel van aan de zee, en gebruind vel van in de bergen (lees hiervoor 'the dark heart of Italy' - ook excellent voor zijn politieke analyse met buitenlandse inzichten). Voor Italianen is namelijk het 'mooie' het belangrijkste. Als je op een interview verschijnt, wees dan 'mooi' (bello) of zelfs 'sluw' (furbo). Elke dag voor mijn komende interview zit ik dus Italiaans te lezen in de tuin. Vandaag ben ik Mijnheer de Egel tegen gekomen. Hij heeft zeker twee minuten zitten snuiven toen hij plots in mijn geurende aura terecht kwam. Hieronder een fotootje van snuivende Mijnheer de Egel.

L. Vertrekt Morgen. Na het antieke Rome bezocht te hebben dienen uiteraard de roots uitgespit te worden. Richting Griekenland dus!

Good Night, and Good Luck (studios).

P&L