Olijvenoogst

November en december zijn de maanden van de olijvenoogst. Ook in onze tuin wordt er druk geplukt: Fernando, onze tuinman/ groente- en fruitkweker/ manusje van alles, staat al een paar dagen op zijn laddertje om met de hand (!) de olijven te plukken, die worden opgevangen door netten die rond de bomen zijn gespreid. De olijvenoogst wordt nog op verbazingwekkend veel plaatsen met de hand gedaan, hele families worden gemobiliseerd naar het ouderlijk huis om te helpen plukken. Een variant is dat er een soort mini-handharkje wordt gebruikt, waarmee de olijven als het ware van de takken worden gekamd. Ook deze methode is enorm arbeidsintensief.

Op echt grote olijfgaarden van industriële inslag wordt er geoogst door de bomen te "scheren" met een soort elektrische heggenschaar. Het nadeel is dat de bomen dan zo worden beschadigd dat er speciale snoeimethodes moeten worden toegepast om ze het volgende jaar weer vrucht te laten dragen.

De geoogste olijven kunnen onmiddellijk worden geperst: lekkere verse olie, die nu volop in de winkels te vinden is!!

Olijven met hopen en bergen, toch kunnen er niet veel tippen aan de ongelooflijke olijven van de 'Mediteranée' in Leuven ;-)

P&L

Stamcelletjes!

Al meer dan 6 maanden zit ik op deze kleine wondertjes te wachten, en nu kan ik jullie dus eindelijk de blijde aankomst melden van mijn embryonale stamcellen!

Wat je op de foto kan zien zijn een onderste laag van zogenaamde voedselcellen, en daarboven (die rondachtige vormen met een lichtende rand) de groepjes stamcellen die vrolijk aan het groeien zijn. En nu maar hopen dat ze braaf willen doen wat ik allemaal van hun vraag!

P&L

Zondag Wandeldag

Het wordt een echte traditie, op zondag zoeken we de bergen op! Onze uitdaging van vandaag: de solitaire berg die elke ochtend op ons neerkijkt: Monte Sorrate.

Deze keer zijn we beter bewapend: We zijn er eindelijk in geslaagd goede wandelgidsjes te vinden! Nu stellen we ze voor het eerst op de proef...

Raar maar waar, geen enkel cliché over italiaanse natuurparken (aanduidingen vrijwel onbestaande, of op zijn minst hoogst onconsequent en verwarrend, slecht onderhouden of doodlopende paden, stortvuil langs de weg etc) vonden we vandaag bevestigd: het park en alle paden waren echt prachtig in orde, geen enkel probleem om je weg te vinden! En weerom machtig mooie uitzichten: we konden zelfs helemaal de zee zien liggen!

Bollekes

Al sinds mijn eerste dag hier in Italië ben ik er stapelverliefd op, daarom vind ik het dringend tijd worden om jullie allen te laten kennismaken met een van dé staatssymbolen van de Italianen: de Fiat 500, ook wel bekend als 'il Cinquecento', of in't schoon Vlaams: een Bolleke. Alhoewel ik absoluut geen autokenner ben, in de verste verste zelfs niet, is dit toch echt een pareltje! Je ziet er hier wel elke dag minstens eentje rondrijden, perfect in orde gehouden door de trotse eigenaars, charmant en parmantig de heuveltjes op en af. Een parkeerplaats vinden in Rome centrum wordt opeens een plezier als je in zo een dingetje rondtuft, en bovendien, het is helemaal ontworpen op mijn maat! Helaas, de prijs is minder aantrekkelijk... P&L

Op avontuur

Ondanks de regen en de koude (klinkt al bijna Belgisch, dat weertje hier), en ondanks onze vorige wandelervaring in een Italiaans natuurpark (vertrouwend op de wegwijzertjes helemaal verdwaald en bijna de nacht moeten doorbrengen in een bos vol everzwijnen, wolven, beren en meer van dat moois), zijn we er vandaag toch nog eens op uit getrokken. Gewapend met een kaart van ongeveer dertig jaar oud hadden we een mooie route uitgestippeld doorheen de Monti Lucretilli, een van de allermooiste parken hier in de buurt. Na ongeveer twee uur gefrustreerd rondrijden vonden we uiteindelijk een paadje waarvan het best wel mogelijk zou zijn dat dit hét startpaadje was. Het weggetje slingerde zich tussen olijfgaarden en fruitbomen, het uitzicht was idyllisch mooi, en onze frustraties smolten als sneeuw voor de zon (want ja, die was ondertussen ook van de partij). Natuurlijk zijn we uiteindelijk toch verdwaald, waardoor we een bergtopje meer in onze benen hebben dan gepland, maar gelukkig zijn we toch nog voor zonsondergang aangekomen bij de ruïne mét prachtig uitzicht vanwaar we weer de bewoonde wereld konden bereiken. Een mooie beloning voor onze extra inspanning! P&L

Rome in de Herfst

De herfst is hier in Rome ingezet. Een snijdende wind guurt over ons kloostertje bij stralende zon. De mist, die de hele zomer lang het uitgestrekte en woeste gebergte van de Appenijnen in de verte aan het zicht onttrekt, is opgetrokken. Vergezichten 's ochtends vroeg als de verwarming in de auto voor het eerst sinds lang aangezet moet worden. Latium op zijn mooist.

Het wordt 's avonds veel vroeger donker dan in de meer west-europese landen. Rond 4 uur gaat de zon onder. De appartementen zijn nergens in Italië degelijk geïsoleerd, zodat de gure wind door allerlei spleten naar binnen sluipt. Aan de centrale verwarming mogen wij, de huurders, niet sleutelen. Want de verwarming is in de huurprijs inbegrepen. Vooral in weekends waarbij de huisbazin niet op het domein aanwezig is, wordt het overdag in onze kloosterkamertjes vochtig koud. De enige oplossing is een extra vuurtje, tot grote woede van de huisbazin. Aangezien we hier met een tiental huurders zijn aangesloten op een electriciteitsnetwerk voor slechts één gezin, leidt het aansteken van het vuurtje dan ook tot overbelasting en tot electriciteitspannes.

Ondertussen is het vrijdagavond en er weerklinkt weemoedige jazz. Buiten ruikt het naar koude herfstnachten en binnen is het lekker warm. De huisbazin heeft in haar vertrekken de reuzachtige kloosterschouw aangestoken. Doorheen het hele gebouw geurt een pittige brandlucht gemengd met gestampte aardappelen, spinazie en stukjes doorbakken worst. Daarbij een lichte verkoudheid, een natte zakdoek en een goede detectiveroman van Jef Geeraerts.

P&L